De rust maakt me onrustig.
Men registreert iedere rimpel op m’n gelaat.
Maakt bilan van m’n gedrag.
Of ik gelukkig ben?
Nou en of…
Of ik liever thuis was?
Nou en of…
Men stelt hier zo onnoemelijk veel vragen.
Ik word zot van al die vragen.
Wij zijn niet meer dan extracten van een aantal archetypen.
Ons gedrag dient zich te verhouden ten opzichte hiervan.
Zijn wij een afwijking dan verslikt men zich .
Soms wordt men rood,
nu en dan steekt men het weg
of erger…
Men lacht het weg.
Niets erger dan dat je verdriet wordt weggelachen.
© Dieter Bruyneel
