Ode aan de Videotheken

Geschreven naar aanleiding van de definitieve sluiting van videotheek Roxy Center in Gent

Ik ga al van mijn 15^de zeer regelmatig naar videotheken.Toen ik mijn eerste lief had, ontdekte ik Videoland op de Drongense Steenweg. Drie kwartier was ik met de fiets onderweg naar de videotheek. In het begin combineerde ik dat met fietstochten naar mijn lief. Later ging ik enkel naar de videotheek (mijn ex-lief had een  andere protagonist gevonden).

Ik zag in de videotheek mijn stukje vrijheid. Eindelijk kon ik die episodes van Star Wars na elkaar zien wanneer ik wil. Toen waren het nog de videocassettes die de kracht in zich droegen van het aan één stuk doorkijken: doorspoelen en terugspoelen deed ik maar zelden. Tenzij om naar een mislukt special effect te kijken of omdat men een horloge droeg in een Middeleeuwse film. Trouwens als je naar één van de Die Hards kijkt, zie je dat de ruit breekt nog voor John Mcclane erdoor springt.

Wat was ik blij toen rond 2000 de eerste videotheek in De Pinte kwam. Ik zou er trouwe klant worden. Bij het stoppen van de videotheek (ergens in 2010) bleek ik zo’n 1000 films in de Pintse Videodroom te hebben gehuurd. Ik zag er pareltjes: Being John Malkovich, Edward Scissorhands, Funny Games,…

De edelste films heb ik echter gevonden in Roxy Center Van Gent. Ik leerde deze videotheek maar in 2006 kennen toen we filmanalyses moesten doen voor het vak cultuureducatie van Professor R. Soetaert. Ik was op zoek naar de film “Born Yesterday”; een zwart-wit film die Roxy Center bleek te hebben op de eerste verdieping. Meteen was ik onder de indruk van hun collectie. Op het gelijkvloers hadden ze een aanbod voor filmliefhebbers. Zo leerde ik er de films van Ki-Duk Kim kennen, films van Larry Clark en ik was ook aangenaam verrast dat ik alle films van Lukas Moodysson kon terugvinden. Zelfs “a Hole in my Heart hadden ze (niet echt een aanrader maar wel behoorlijk decadent).

Op de bovenste verdieping van het Roxy Center ben ik nooit geraakt.  Het gelijkvloers en de eerste verdieping hadden genoeg te bieden. Ik wil me nog eens excuseren voor die keer dat ik die film op een verkeerde plaats heb teruggelegd. Het is onder andere die luiheid die de videotheken heeft genekt. De kijker die zich niet langer wenst te verplaatsen, het veranderende kijkgedrag en het verdwaald geraken in het vrijetijdsaanbod.
Nu rondlopen in een videotheek heeft iets van het bezoeken van een oud circus. De dieren zijn verdwenen, de bezoekers ook maar die sfeer van tragiek blijft hangen. Ik omarm jullie. Dankzij jullie ben ik een rijker mens geworden (en ook een beetje armer 🙂 )

Dieter Bruyneel