Nostalgisch (flarden van herinneringen)

Af en toe word ik zo nostalgisch naar de zorgeloze ’80 er jaren en de al iets serieuzere ’90 er jaren. Als kind heb ik een mooie jeugd gehad. Mijn eerste herinneringen gaan terug naar onze hond Lukie; een witte poedel. Beesten maakten toen reeds indruk op me. We woonden toen nog tegen een spoorlijn. Af en toe werd de rust verstoord door een rijdende trein. Eén van de prille herinneringen die me altijd zal bijblijven was toen ik een bliksem zag inslaan. Ik zat toen achterin een wagen en durfde niets te zeggen tegen m’n ouders. Nu ik toch in flarden wat herinneringen ophaal; een andere herinnering is dat ik in een warenhuis een kar tegen een stapel waspoederdozen zag gaan en dat alle waspoederdozen op de grond vielen. Ook deze herinnering heb ik –denk ik- nooit gedeeld met mijn ouders. Van televisieprogramma’s herinner ik mij de iconische programma’s zoals Mik, Mak, Mon en de melkbrigade. Ongelooflijk hoezeer ze melk door onze strot hebben geramd. In postbus X werd er steevast melk besteld en bij speciale gelegenheden milkshakes. Bodo van Postbus X; de spierbundel blijft een jeugdheld. Achteraf bekeken had de rol van Bodo weinig om handen. Zeer vereerd was ik toen Jonathan X (Jaak Vissenake) ons in zijn vakantieverblijf in Frankrijk ontving. Nooit heb ik zo’n lekker ei gegeten als bij Jaak Vissenake. Ik was 18 toen ik meedeed aan het Belgisch kampioenschap Marathon in Gent. Ik moet toen de jongste deelnemer zijn geweest. En ja hoor ik heb hem uitgelopen. Waar is de tijd van spelen in de vele open velden naast mijn ouderlijk huis? De velden zijn geruild voor gebouwen. Bossen werden afgeschermd en ontbost. Ik kan zeggen dat ik nog een tijd van echt buiten ravotten heb gekend…