12 augustus 2022 was het eindelijk zover. Ik had er al lang naar uitgekeken. Door die dekselse corona was het al 3 jaar geleden dat er een echte dodentocht werd georganiseerd. De organisatie werd ook deze keer geconfronteerd met pech. Deze editie in de vorm van een gloeiende hitte. De editie werd ingekort tot 65 kilometer. Het moet zowat de meest besproken editie zijn van de dodentocht. Voor- en tegenstanders van een volledige 100 kilometer dodentocht bestookten elkaar in de sociale media. Ik behoorde uiteindelijk tot het kamp tegenstanders van de volledige afstand. Dagelijks keek ik naar het weerbericht maar ik merkte op geen moment een daling van de temperaturen in de voorspellingen. 65 kilometer zou het dus worden. Bij dergelijke hoge temperaturen van 35°C of meer zou het risico te hoog zijn.
Zoals de 5 vorige edities had ik me niet te veel voorbereid op echt lange afstanden. Ik had wel een tijdje ervoor de Nacht van Vlaanderen meegestapt; een fijn wandelevenement van 43 kilometer. Verder zat ik ook in de voorbereiding van de marathon van Amsterdam.
“Wat doet het verslag van een wandelevenement in joginfo?” Denkt deze lezer misschien. Ik zou de dodentocht als loper een deel lopen. Oorspronkelijk had ik gepland om 30 kilometer te lopen en de rest te stappen. Op de 50ste dodentocht had ik al eens een soortgelijk kunstje gedaan maar toen had ik 20 kilometer gelopen en de rest gestapt. Dit was me zeer goed bevallen.
Plannen waren gesmeed. Belangrijk was om het nu nog waar te maken. De dodentocht begint traditioneel om 21 uur. Ik had voorgenomen om ten laatste om 7 uur ’s morgens toe te komen.
Op de dag zelf zorgde ik ervoor dat ik tijdig in Bornem arriveerde. We waren nog op tijd om de stoet met de doodskist te zien. Een uur op voorhand begaf ik me al op de festivalweide. Het leek alsof ik op de weide van Pukkelpop was beland. De security maakte het plaatje volledig.
Om klokslag 21 uur kwamen de troepen in beweging. Gezien ik niet wist waar de hekkens werden opengemaakt, stond ik niet helemaal vooraan. Dit zorgde ervoor dat ik de eerste kilometers moest zigzaggen tussen de mensen door. Eens ik voorbij de stappers was, jogde ik op een tempo van 10 km per uur naar de eerste controlepost. Het was belangrijk om niet te enthousiast te worden.
Ik jogde zoals gepland tot en met de derde controlepost. Het was verleidelijk om nog verder te joggen maar ik wist dat er nog 35 kilometers kwamen. Het stappen was ook wel een welgekomen variatie. Tot diep in de nacht stonden er mensen langs de baan. Met muziek in de oren stapte ik op wolkjes. Het thuisfront was me intussen aan het volgen via de website. Rond 4 uur stuurde ik een berichtje. Ik voelde dat de benen zeer goed zaten en dat ik veel vroeger de eindmeet zou bereiken. Na een telefonisch contact begon ik terug te joggen. Dat joggen werd de laatste 6 kilometer hardlopen. Ik liep deze laatste kilometers aan een snelheid van 13,5 kilometer per uur. Klokslag 5u25 liep ik over de eindmeet. Het was nog doods in centrum Bornem. Wat was ik tevreden. Helaas waren mijn supporters er niet om me te zien finishen. Ik neem me alvast voor om op de volgende dodentocht nog meer kilometers te lopen.
dieterbruyneel 